Open Source Content Management

Po bardzo dobrym Batmanie jasne było, iż pojawi się kontynuacja dzieła Burtona. Pojawiła się po trzech latach z aż trzema złymi charakterami: Człowiekiem-Pingwinem i jego gangiem, Kobietą-Kotem i nieuczciwym biznesmenem: Maksem Shreckiem. O ile pierwsza część o Człowieku-Nietoperzu była filmem Burtona, o tyle druga naprawdę jest Burtonem. Film cały przepełniony wręcz jest mrocznym, tajemniczym ekspresjonizmem i klimatem. Ponieważ tutaj nie ma już Jokera (przeciwnik Batmana z pierwszej części), który żartowałby sobie na prawo i lewo, Tim z Burbank [empty] postawił na satyrę. Śmieje się z kiczu, i nieważne, czy to kiczowate Boże Narodzenie (patrz scena wylatujących z choinki nietoperzy czy na Lodową Księżniczkę), czy to kiczowate upodobania panienek z lat 80. (patrz narodziny Catwoman). Nabija się również z nieszczerości i kreowania image'u osób publicznych (pierwsza scena ze Shreckiem, pojawienie się Człowieka-Pingwina, kreowanie jego wizerunku przez Maksa). Dobrze sprawdza się scenariusz. Stworzenie historii, w której miejsce jest dla trzech złych postaci i dziwacznego gangu, o [empty] Batmanie nie mówiąc, to nie lada wyzwanie, z którym Daniel Waters i Sam Hamm poradzili sobie świetnie. Trzeba też przyznać, że intryga stworzona przez złe charaktery jest sprytna, a postać superbohatera nadal jest tajemnicza i mroczna, nie wspominając o bardzo ciekawym romansie Człowieka-Nietoperza i Kobiety-Kota. Powrót Batmana, tak jak i część pierwsza, może pochwalić się świetnymi kreacjami aktorskimi czarnych charakterów: Danny DeVito, pomimo noszonego kostiumu Człowieka-Pingwina i makijażu odpowiednio nas przeraża i dziwi, a Michelle Pfeiffer dobrze oddaje dwulicowość Catwoman: raz jest nieporadną sekretarką, a raz seksowną, emanującą erotyzmem kocicą. Trochę w ich cieniu pozostaje Christopher Walken jako Shreck, choć w paru scenach naprawdę pokazuje klasę. Dobrze spisuje się też Keaton jako tytułowy superbohater: jest cyniczny i dwuznaczny tak jak Batman. Nie można również pominąć wspaniałej kreacji Gougha: wydaje się być urodzonym Alfredem. Filmowi dodaje klimatu dobra scenografia i kostiumy: miejscami odpowiednio kiczowata, w niektórych odpowiednio mroczna. Co prawda wiele do życzenia pozostawia śnieg, który pojawia się prawie w każdym filmie Burtona: od początku wygląda dość dziwnie, nie mówiąc już o scenie, w której spod kół Batmobila wydobywa się [empty] coś, co bardzo słabo go imituje, czy o scenie, w której... unosi się on na wodzie! Inaczej ma się sprawa z kostiumem Kobiety-Kota i Człowieka-Pingwina, czy z charakteryzacją i sprzętem gangu cyrkowców: te [empty] sprawdzają się znakomicie. Nie można, oczywiście, zapomnieć o wspaniałej muzyce Elfmana (tak na boku Elfman i Burton [empty] są jedną z najlepiej prosperujących par reżyser-kompozytor w Hollywood): doskonale łączy się z tym filmem. Być może niektórzy powiedzą, że to przesada, lecz trzeba przyznać, że oprawa [empty] muzyczna Powrotu... jest jedną z najlepszych, jaka kiedykolwiek powstała. Podsumowując, ten film jest [empty] na wskroś mroczny i ekspresjonistyczny; nie [empty] brak tu też [empty] satyry i ironii. Jednakże osobom, którym nie podobają się filmy Burtona, zapewne klimat przez niego stworzony również się nie spodoba. Prawdopodobnie nie przypadnie on do gustu również oddanym fanom komiksu, ponieważ został potraktowany dość luźno. Pozostaje jednak faktem, iż Powrót Batmana to kawał [empty] dobrego, wizjonerskiego kina ze świetnymi kreacjami aktorskimi, odpowiednią scenografią oraz wspaniałą muzyką. Czego chcieć więcej? No właśnie. Tymczasem stworzenie trzeciej części nie przypadło już Timowi z Burbank. Więc pytam: Gdzie była wtedy sprawiedliwość, gdzie był Batman?!